Barışın ayak sesleri duyulmuştu. Umut, bütün ülkeye yayılmıştı. HİTLER, NERON Kafalılar, buna izin vermediler.
  Akan kanın bütün ülkeye, bir günde yayılmasını sağladılar. Kasırgaların bile yok edemeyeceği kan kokusu, bütün yurdun, ufkunu sardı.
  Son Bahar çiçekleri, bu yakan kokudan kendi kokularını doğaya salgılayamaz oldular.
   Esen rüzgârlar, buram, buram kan koktu.
   İnsanlık, acıdan yandı. Kavruldu.
   Ülkenin her köşesinden gitmişlerdi. Barışı, kardeşliği, ülkenin güvenli başkentinde, SIHHİYE Meydanında, bütün ülkeye, bütün dünyaya, haykırmak, için gitmişlerdi.
   Barışı istemeyenlerin, besleyip büyüttükleri, tarihin en acımasız, katilleri, faşistleri, onları inecekleri, toplanacakları, Ankara garında, bekliyorlardı.
   Garın çevresinde toplanmış barışseverler, halaya durmuş barışı haykırıyorlardı.
   Arkalarında göğe yükselen dev alev yığını Ankara garını cehenneme çevirmişti.
   Yüzlerce barışseverler, parçalanarak çevreye saçılmışlardı.
   MESUT MAK TA, onlardan biriydi. O da barışı haykırmak için Devletin güvenli başkentine gitmişti.
     Öğrencimdi. Ona insanı süsleyen değerlerin ne olduğunu öğretmiştim. Ona insanları sevmeyi, herkesle iyi geçinmeyi, herkesi olduğu gibi kabul etmeyi, öğretmiştim.
    Ona, insanlığı, insan olmayı, öğretmiştim.
    O da, insanlık uğruna, toprağa düşmüştü.
     DERSİMLİ on binlerce yoldaşı, onu, sonsuzluğa uğurlarken,
     Onunla gurur duyuyorlardı.
      Baba, RESUL MAK, ciğerini yakan acıya rağmen dimdik ayaktaydı.
      Sevgili oğlu, barış için insanlık için şehit düşmüştü.
      O,MESUT MAK,
     Barış için şehit düşenlerin kervanına katılmıştı.
     Güle, güle barış şehitleri.
     Güle, güle MESUT.
      Sizi unutmayacağız.
     Ölmediniz. Ölümsüzleştiniz.